Pod koniec ubiegłego roku nakładem Instytutu Pamięci Narodowej ukazała się zbiorowa monografia pt. „Ojczyzna obrońcy swemu”. Weterani i kombatanci jako problem polityczny i
społeczny w Polsce w XX wieku pod redakcją Marka Kornata, Marcina Kruszyńskiego, i Tomasza Osińskiego.
Miałem zaszczyt dołożyć swoją cegiełkę do tej pracy w postaci rozdziału Środowiska kombatantów Armii Krajowej w PRL 1956–1989 (na przykładach Warszawy i Kielecczyzny).
Celem artykułu była analiza działalności
środowisk byłych żołnierzy Armii Krajowej, którym przyszło funkcjonować w
Polsce „ludowej”. Porównaniu poddani zostali kombatanci z Warszawy i
Kielecczyzny. W obu miejscach podczas
operacji „Burza” walczyły jednostki w
sile korpusów, oba okręgi AK wyszły z walk z bogatym szlakiem bojowym.
Jak zatem kombatanci z podobnymi doświadczeniami wojennymi
odnaleźli się w realiach PRL? Czy i na ile wpływ na ich aktywność miał
monopolistyczny Związek Bojowników o Wolność i Demokrację oraz inne instytucje
państwowe? Jak powstawały i kształtowały się poszczególne środowiska? Jaki
wpływ na kierunki podejmowanych prac mieli liderzy grup i kto zostawał
liderami? Co składało się na program kombatanckich formacji? Wreszcie jak ten
program był realizowany poprzez spotkania i uroczystości rocznicowe czy też
innego rodzaju akcje upamiętnieniowe? Odpowiedzi na te i inne pytania pozwalają
ukazać różnice i podobieństwa pomiędzy środowiskami, a także wyznaczają
ponadczasowy kanon aktywności weteranów, skupionych w głównej mierze na
symbolice wolnej i niepodległej Polski.
Polecam serdecznie!
Marek Jedynak, Środowiska kombatantów Armii Krajowej w PRL 1956–1989 (na przykładach Warszawy i Kielecczyzny) [w:] „Ojczyzna obrońcy swemu”. Weterani i kombatanci jako problem polityczny i społeczny w Polsce w XX wieku, red. Marek Kornat, Marcin Kruszyński, Tomasz Osiński, Lublin 2017.
Spis treści: pobierz.
0 komentarze:
Prześlij komentarz