Środowiska kombatantów Armii Krajowej w PRL 1956-1989

Pod koniec ubiegłego roku nakładem Instytutu Pamięci Narodowej ukazała się zbiorowa monografia pt. „Ojczyzna obrońcy swemu”. Weterani i kombatanci jako problem polityczny i społeczny w Polsce w XX wieku pod redakcją Marka Kornata, Marcina Kruszyńskiego, i Tomasza Osińskiego. 

 

Miałem zaszczyt dołożyć swoją cegiełkę do tej pracy w postaci rozdziału Środowiska kombatantów Armii Krajowej w PRL 1956–1989 (na przykładach Warszawy i Kielecczyzny).

   

Celem artykułu była analiza działalności środowisk byłych żołnierzy Armii Krajowej, którym przyszło funkcjonować w Polsce „ludowej”. Porównaniu poddani zostali kombatanci z Warszawy i Kielecczyzny. W obu miejscach podczas

operacji „Burza” walczyły jednostki w sile korpusów, oba okręgi AK wyszły z walk z bogatym szlakiem bojowym.

  

Jak zatem kombatanci z podobnymi doświadczeniami wojennymi odnaleźli się w realiach PRL? Czy i na ile wpływ na ich aktywność miał monopolistyczny Związek Bojowników o Wolność i Demokrację oraz inne instytucje państwowe? Jak powstawały i kształtowały się poszczególne środowiska? Jaki wpływ na kierunki podejmowanych prac mieli liderzy grup i kto zostawał liderami? Co składało się na program kombatanckich formacji? Wreszcie jak ten program był realizowany poprzez spotkania i uroczystości rocznicowe czy też innego rodzaju akcje upamiętnieniowe? Odpowiedzi na te i inne pytania pozwalają ukazać różnice i podobieństwa pomiędzy środowiskami, a także wyznaczają ponadczasowy kanon aktywności weteranów, skupionych w głównej mierze na symbolice wolnej i niepodległej Polski.

Polecam serdecznie!

Marek Jedynak, Środowiska kombatantów Armii Krajowej w PRL 1956–1989 (na przykładach Warszawy i Kielecczyzny) [w:] „Ojczyzna obrońcy swemu”. Weterani i kombatanci jako problem polityczny i społeczny w Polsce w XX wieku, red. Marek Kornat, Marcin Kruszyński, Tomasz Osiński, Lublin 2017.
   

Spis treści: pobierz.

Informacje o dystrybucji: tutaj.